No, I'm not fine.
کاش میشد پیتزا سفارش بدم، با راحتترین لباسای ممکن تو تختم بشینم و the man from u.n.c.l.e رو ببینم. و با خیالِ راحت سال نومو اینجوری جشن بگیرم... من از تحمل کردن بیزارم. از هرز رفتن انرژیم کنار کسایی که بهم حس خوبی نمیدن خستهم. و الان که پریود هم هستم صبور بودن آخرین ویژگیایه که بشه تو شخصیتم پیدا کرد :))
بَده که آدم امنی واسه خودم ندارم؛ میدونی؟ کسی که اینجور وقتا باهاش وقت بگذزونم و تو آغوشش پناه بگیرم. شبیه چیزی که توی داستانا مینویسن :)) شبیه چیزی که همیشه تو ذهنِ تنها و خستهم شکل گرفته. شبیه تخیلاتی که اگه نبودن روحم خیلی وقت بود که زیر این حقیقتهای تلخ مُرده بود احتمالا. ندارم همچین آدمی رو فقط خودمو دارم. خندهدارش اینه که انگار حتی قصد دارن خودم رو هم ازم بگیرن و من با خستگی فقط نشستم و نگاه میکنم. نگاه میکنم که چطور تقریبا هیچوقت حق انتخاب نداشتم، هیچوقت رها و آزاد زندگی نکردم. میدونم یه روزی میاد که میتونم رها باشم اما وقتی اینطور بیانرژی و غمگینم اون روزها زیادی به نظرم دور و مبهم میان. و فقط ای کاش تا اون روز، تبدیل به یه جَوونِ پیر نشده باشم!
من اصلا برام مهم نیست اگه اصلا طرف آتئیست باشه یا کلا عقایدش با من فرق داشته باشه (تا وقتی که بهم آسیب نزنه-) یا چمیدونم aromantic باشه و...
تنها چیزی که برام مهمه، اینه که با وجود تفاوتهامون احساس کنم میتونم خودم باشم، یا قضاوت نشم، یا حس نکنم طرف داره هی دلیل و منطق میاره که "ببین عقاید من درستن تو داری اشتباه میکنی"! از تحمیل کردن بدم میاد، و از این فاز که "آره کلا من عقل کُلَم تو داری اشتباه میزنی".
like... باشه بذار مردم زندگیشونو بکنن! هرجوری که هستن با هر عقیدهای! و هزاران موضوع دیگه وجود داره که بشه راجع بهشون با هم صحبت کنیم-
واسه ترکِ "اگه میموندی" میمیرم. چه احساس غمگینِ قشنگی داشت این آهنگ پسر...
من واقعا از اینکه daily هرکسی رو، غیر از دیلیِ بِستیم داشته باشم بدم میاد و رومم نمیشه لفت بدم-
I feel so blue these days and I don't know why.
+دلمم سگ میخواد :(
ولی نه توی ایران. واقعا گناه دارن اینجا.
And I've been far, and I've been so deep
Now I find it harder and harder to breathe
And I need some, new love.
To reduce the pain, to function properly, she keeps living in her imagination. Still. After all these years. In her mind, she cuddles with her beloved one; the one she hasn't found yet, laughs, dances with her favorite clothes in the center of town on a sunny day in summer, and enjoys her normal life.
So yeah, she needs to LIVE one day. Better than now. Truly, and passionately... 'till that day, this hope keeps her soul young. Or at least, she tries her best.
I don't know how life would go on but there is only one thing I know for sure; that she deserves better.
She definitely deserves better...”
دیشب تا فاکینگ پنج صبح داشتم فنفیکایی که واسه henry cavill نوشتن رو میخوندم (-I know right? My stupid hormones)
و چه داستانهای سافتی اسماعیل. چه داستانهایی :)))
دیگه نمیتونم تشخیص بدم دلم برات تنگ شده یا نه، عزیزِ من.
زیاد نمیخوام به احساساتم بها بدم این روزا.
«you're being emotional. It's understandable, but unnecessary!»
چون همیشه سهمم از کسایی که دوستشون دارم فاصله بوده... دیگه چه فرقی میکنه.
میدونی چی میگم؟
اما من واقعا چقدر دوستت دارم؟
نمیدونم. این روزا قلبم با فکرِ هیچکس تندتر نمیتپه...
۴ ماه و ۱۰ روز.
۴ ماه و ۱۰ روز.
۴ ماه و ده روز.
تو اینو به خودت بدهکاری، میشنوی چی میگم؟ PLEASE.
به ماری گفتم نمیدونم چرا از هرکی خوشم میاد حداقل ۱۵ سال ازم بزرگتره،
گفت تو سنِ تو طبیعیه. بعداً یه زمانی به خودت میای میبینی از هرکی خوشت میاد ازت کوچیکتره :))😂
بلیت کنسرت ۷۵۰ تومن واسه اینجور خوانندهها؟
Seriously?
As his daughter, I loved him. But as a human, I hated him.
- just study and get accepted in a prestigious university.
- what else do I have to live for?
بعضی وقتا یهو چنان استرس بهم هجوم میاره که دلم میخواد بالا بیارم.
با این کامپوزیتا به یه فلاکتی دارم با نی قهوه میخورم که-
اعتیاد بلای خانمان سوز :))
از اولشم میدونستم گند زدم و وقتی کارنامهی کنکورمو دیدم خندیدم ولی الان انگار یکی داره تو مغزم جیغ میکشه =)
"ن" توی آمفیتئاتر برگشته میگه: میشه همیشه اینطوری باشی؟ این ورژنِ مَستتو بیشتر دوست دارم :)))))
(حقیقتا خودمم همینطور)
*مست: حالتی که وقتی به ترک دیوار هم میخندم بهم نسبت داده میشه*
میگن بینِ نفرت و عشق مرز باریکی هست.
یعنی من دوستت دارم هنوز که نمیتونم ببخشمت؟
تنها جایی که میتونم ببینمت و به هم نریزم، تنها جایی که میتونم ازت متنفر نباشم و صدات بهم تنگیِ نفس نده توی خوابامه هنوز...
کاش میفهمیدی. کاش از دلم در میآوردی. اما نکردی. هنوز فقط خودم خودم و آروم میکنم. تو یه پدری، فکر میکردم این چیزارو خوب میفهمی ولی انگار نه...
"نه نمیخوام گله کنم". با تو مواجه شدم که عاقلتر بشم مگه نه؟
?What's with the men in my life اون از بابام، اون از تو...،
تو رو حداقل از زندگیم بیرون کردم، اما بابام...
حالا تو بگو، حق دارم همیشه با یه شک و بدبینی تو دلم زندگی کنم یا نه؟
یعنی تو این مملکت نگرانی بابتِ هرچیزی رو تصور میکردم اِلا اینکه نگرانِ مسموم شدنمون تو مدرسه باشم
این دیگه رسماً یه level دیگهست.
برای روزی که در آینده این پُست رو ببینم؛
روزت مبارک مهندس! 3>
mom متوجه نیست وقتی از بابا حرف میزنه زخمِ کهنهای که درونم هست و دارم سعی میکنم خوبش کنم رو دوباره خونآلود میکنه، شایدم من خیلی حساسم، نمیدونم، اما انگار این درد حالا حالاها با منه...
تنها چیزی که کمکم کرده این روزها اینه که برخلافِ گذشته از اشکها و خشمم فرار نمیکنم؛ سعی نمیکنم احساساتمو پنهان کنم... جلوی دیگران آره، ولی جلوی خودم نه. پدرم به من آسیب زده و نه، من حساس نیستم. من حق داشتم پدری داشته باشم که عاشقِ خونوادهش باشه. مثل هر آدمِ دیگهای. و حالا که نیست، حق دارم گاهی ناراحت بشم. مهم اینه که قوی بمونم و شکرگزار آدمهای خوبی که توی زندگیم هستن باشم، همین... اشکالی نداره اگه گاهی همه چیز توی زندگی خوب پیش نمیره...
عشق و به ** دادم
تا برم بالا تر
شاید یه روز عوض بشم. ولی حالا نه =)