اینقدر حرص نخور؛ اگه اون بالاسری بخواد، همه چیز اوکی میشه/نمیشه.
من: خب از امروز می‌خوام مرموز باشم.
من دو دقیقه بعد: عه کل زندگیمو گفتم.
بسه دختر بسه!
شاید باورت نشه ولی دیگه برام مهم نیست اگه به چشمت نیام.
چیکار باید می‌کردم که نکردم؟ چی بیشتر می‌خواستی از منِ ساده‌یِ احمق؟
آریانفر می‌گه؛ -همیشه از من یه تصویرِ دور و محو بوده که می‌شد ندیدِش...
سفرِ چندان جالبی نبود... دیگه حتما یه مصلحتی داشته نمیدونم.
+انگیزه‌ام الان خیلی بیشتره واسه گذروندن این دوران تحصیلی که تموم شه بره لنتی!
الان حسم اینطوریه که از همهی آدما و دنیاشون متنفرم و دلم میخواد ۲۴ ساعت بخوابم.
احساس میکنم غریبه شبیهِ منه. احتمالا یه حس ششمِ اشتباهه ولی خب.
با اینکه الان اصلا نمی‌‌دونه من وجود دارم؛ با وجود اینکه دو برابر من سنشه، با وجود جنسیت متفاوتمون.
با وجود اینکه وسط زندگیش نیستم ببینم دقیقا چه خبره!
صرفا یه حدسه از دور.
اما از همین دور... شبیهیم. یه ذره بی‌اعصاب و یه ذره مودی. اون با آب‌شنگولی :)) بی‌حوصلگیاشو از یادش می‌بره تا مودش بیاد بالا، من با قهوه.
شاید اونم قهوه دوست داشته باشه.
اونم اهلِ بگو بخند و شوخیه مثل من. از همونایی که بهش می‌گی "چقدر تو مودی لنتی!"
اهل شوآف نیست و نیستم. دلی کار می‌کنه و یه روزایی عجیب حوصله‌ی همه رو داره، یه روزایی هم نه! و براش مهم نیست گه قضاوت شه.
چون با خودش فکر می‌کنه "کسی که بخواد بمونه می‌مونه دیگه."
این تقریبا یه تفاوته چون من ملاحظه‌کارتر از اونم...
شاید شبیهیم و شاید نه.
اصلا چی شد اینارو نوشتم؟ :))
به اندازه‌ی کافی حقیقتِ تلخ شنیدم؛ بهم یه دروغِ قشنگ بگو.
همهی این احساسات گذران اما تا اون‌موقع؛
بینِ عشق و نفرت مرزِ باریکی هست و تو به طرزِ عجیبی
باعث میشی در عرضِ یک ثانیه از اینور مرز برم به اونور و برعکس ((: